Sint-Lievens wandelroute

De Sint-Lievens wandelroute is een thuismatch voor mij. Ik kan gewoon mijn voordeur buiten stappen, de Zavelstraat naar beneden volgen en 500 meter verder kom ik het eerste bordje tegen. Ik kom dan terecht op lus 1 van de wandelroute, een landschapswandeling van 8 km die eigenlijk officieel vertrekt vanop het dorpsplein van Sint-Lievens-Esse.
 

Lus 1: landschapswandeling door Sint-Lievens-Esse en Steenhuize-Wijnhuize

Vanaf hier volgt de route de Zavelstraat verder naar beneden. De wandelbrochure zegt hierover:

“We volgen deze lange baan, langs mooie landschappen en bewoonde gehuchten.
In het laatste stuk van de Zavelstraat genieten we links van een mooi uitzicht op het Duivenbos”.

En dat is niet gelogen. Ook al staan de bomen er op dit moment kaal bij, de combinatie van weides met paarden, de glooiende helling en het Duivenbos op de achtergrond is prachtig. Beneden aan de Zavelstraat moet een keuze gemaakt worden. Volg je het bordje naar rechts, dan wandel je verder op lus 1 richting Steenhuize. Sla je af naar links, dan kan je iets verder inpikken op lus 2, een avontuurlijke natuurwandeling van 4,5 km door natuurgebied Duivenbos.
 

Lus 2: natuurwandeling door het Duivenbos van Sint-Antelinks

Ik besloot om af te slaan naar links, want het Duivenbos is te mooi om letterlijk links te laten liggen. Op dat moment had ik er nog geen idee van hoe avontuurlijk deze natuurwandeling zou worden. Er volgde een korte klim langs de Ransbeekstraat waarna ik links het Duivenbos kon induiken. Het eerste deel van de wandeling loopt door het nieuwere gedeelte dat bestaat uit kleine weilanden die langzaam maar zeker terug ingepalmd worden door het bos. Ietsje verder lag het pad er vrij modderig bij. Wat ik toen nog niet wist, was dat dit een voorbode was voor de rest van de wandeling door het Duivenbos.



Hoe verder ik kwam, hoe drassiger het werd. Op een bepaald moment leek het pad meer op een beekje dan op een wandelpad. Dat is niet zo verwonderlijk, want in het Duivenbos ontspringen heel wat bronnen die samenvloeien in de Ransbeek. Het pad werd zodanig modderig, dat ik mijn toevlucht moest zoeken op de akker ernaast. Ik was niet de eerste om dat te doen, want er was al duidelijk een weg gebaand door mijn voorgangers. Gelukkig kwam er iets verder weer vaste grond onder mijn voeten en kon ik wat vlotter mijn weg verderzetten in de richting van de oude steenbakkerij.



Voorbij de steenbakkerij slaat de wandelroute rechtsaf een holle weg in die opnieuw naar het Duivenbos leidt. Een wat vreemde kronkel, want hierover zegt de brochure dit:

“De bordjes van Natuurpunt leiden rechts rond de poel, een van de pronkstukken van het natuurgebied.
Een prachtig ommetje dat wat verderop uitkomt in de holle weg.”

Waarom de Sint-Lievens route dit pronkstuk dan zomaar overslaat, is mij een raadsel. Het is alvast een aanrader om het wel te doen, want de poel vormt inderdaad een prachtig stukje natuur en het is eigenlijk geen omweg om langs hier te wandelen. Je komt even verder gewoon terug op de route. Het ging een heel stuk goed tot ik aan het vlonderpad kwam. Tenminste, wat ervan overschiet. Want een heel stuk was verdwenen en in de plaats vond ik een heuse modderpoel. Peppa Pig zou hiermee wel raad geweten hebben, maar ik wist even niet goed hoe ik voorbij dit stuk moest geraken. Door in een grote boog door de planten te lopen, lukte het mij om zonder ongevallen tot op het resterende vlonderpad te geraken. Nog steeds met de nodige voorzichtigheid, want het pad lag vol met gladde modder.

Eigenlijk was het wel te verwachten dat het bos heel nat en modderig zou zijn. De tekst in de wandelbrochure bevestigt dat:

“Omdat de waterafvoer op veel plaatsen erg traag verloopt, heeft er in het bos moerasvorming plaats.
Hierdoor vinden heel wat zeldzame moerasplanten en -dieren er een plekje.”

Hopelijk heb ik geen moerasplanten of -dieren vertrappeld tijdens mijn omweg, maar het was een geval van overmacht. Ik had gehoopt dat ik hiermee het ergste had gehad, maar het hoogtepunt moest nog komen. Een beetje verder kom je terug aan een beekje, waardoor je even een stukje moet afdalen en terug stijgen. En ook daar was het extreem modderig. De combinatie van bergaf en de diepe modder deden mij letterlijk even stilstaan om mijn opties te bekijken. Hier was geen omweg mogelijk en dus ging ik gewoon recht de modder door. Ik vroeg mij op dat moment oprecht af wat mij bezielde om in deze natte tijden in het Duivenbos te gaan wandelen. Gelukkig kon ik een beetje later het bos en daarmee ook alle modder achter mij laten.

Het pad vervolgt zijn weg achter de huizen en langs een akker om uit te komen achter de kerk van Sint-Antelinks. Hier vind je de officiële start van lus 2 van de wandelroute, mocht je ze apart willen doen. Aan de kerk heb je een prachtig uitzicht over de Dendervallei en een stenen oriëntatietafel toont je waar de verschillende gemeenten en steden liggen. Door de sterke winterzon en het felle tegenlicht was het zicht helaas beperkt, maar ik heb het al vaak genoeg gezien om te weten dat het een geweldig uitzicht is.



Vanaf hier loopt de weg naar beneden, langs Hof te Ransbeke terug naar het punt waar ik het Duivenbos ben in gegaan. Lus 2 is rond!
 

Terug naar lus 1: landschapswandeling door Sint-Lievens-Esse en Steenhuize-Wijnhuize

Terug aan het kruispunt waar ik een keuze moest maken tussen lus 1 en 2, liep ik nu rechtdoor, terug naar lus 1. Een veldwegje verbindt de Zavelstraat met de Hekkestraat en is voor mij één van de mooiere paadjes van de wandeling. Op het einde versmalt het en zigzagt het tussen grote bomen door voor het uitkomt op straat. De wandelroute volgt een tijdje de Hekkestraat om dan net achter een huis links in te slaan. Hier zakt het pad eerst even af naar een beekje om daarna een kort maar steil talud op te gaan, de oude trambedding op. Het geeft een speciaal gevoel om hier te wandelen, op de verhoogde bedding, via een kaarsrecht pad, langs beide zijden omrand door een bomenrij. Op het einde gaat de trambedding over in een pad dat mij tussen tuinen en huizen naar de Bergestraat bracht. Wie dorst heeft gekregen, kan op het einde van de straat terecht in Café Berghof.



Ik kwam aan op het dorpsplein van Steenhuize. Hierover zegt de wandelbrochure:

“Het volledige dorpsplein van Steenhuize-Wijnhuize is een beschermd dorpszicht.
Het wordt gedomineerd door de noordelijk gelegen parochiekerk en het uitgebreide kasteeldomein in het zuidelijke dal.”

Als je het kasteel wil zien, moet je even afwijken van de wandelroute en een stukje naar links de Eikestraat in gaan. De Sint-Lievensroute gaat evenwel naar rechts, rond de kerk om daarna het dorp achter zich te laten en via een kaarsrechte baan omhoog te klimmen naar de Kapel van Zeven Weeën, ook wel gekend als Kapel Ter Schreien. Het loont de moeite om hier eens achterom te kijken, want het wijds uitzicht over Steenhuize is geweldig. De wandeling verloopt verder langs deze rustige straat en stilletjes aan komt de watertoren van Sint-Lievens-Esse terug in zicht.

Na het oversteken van de toch wel wat gevaarlijke Schipstraat, verliet ik weer de geasfalteerde wegen en ruilde ik ze in voor een wandelweg die door de velden loopt en een mooi uitzicht biedt. Het voetpad gaat over in een los die er ook wel wat modderig bij lag, maar die niets was in vergelijking met de modder van het Duivenbos.



Een stukje verder op Terbiest voert de wandeling rechts terug de velden in die net buiten de dorpskern liggen. Het wandelpad loopt achter de muren van Brouwerij Van Den Bossche, waar recent een prachtige muurschildering van een oude klasfoto uit 1910 werd aangebracht. Absoluut de moeite om even bij stil te staan en de mooie details zoals de uitdrukkingen op de kinderen hun gezichten in je op te nemen. De laatste meters van de Sint-Lievens wandelroute brachten mij terug naar het geklasseerd dorpsplein van Sint-Lievens-Esse. Hier vind je de feitelijke start van lus 1 en hoewel het mijn bedoeling was om de wandeling verder te zetten tot op het punt waarop ik had ingepikt, was de school net uit toen ik op het Sint-Lievensplein kwam.

Ik heb onze dochter Lea opgepikt en haar gevraagd of ze het zag zitten om samen met mij het laatste stukje van de wandeling te doen. Eén blik op mijn modderige schoenen was genoeg: het werd een resolute nee. En dus kwam mijn wandeling tot een abrupt eind.



Nochtans brengt het begin van lus 1 nog heel wat moois. Vanop het Sint-Lievensplein verdwijn je via een paadje tussen de huizen. De wandelbrochure is een beetje gedateerd, want ze vermeldt:

“ We nemen de voetweg tussen de trapjes-af van huisnummer 8 en de telefooncel.”

Geen telefooncel meer, maar de trapjes-af van de vroegere dancing In ’t Kelderken zijn er wel nog steeds. Het slingerende pad brengt je naar het Zonneveld waar de watertoren weer opduikt. Een beetje verder sla je linksaf naar de prachtige Sint-Lievenskapel. Absoluut de moeite om er even halt te houden.

Na het oversteken van de Kauwstraat kom je in de Bronstraat en deze heet niet toevallig zo. Als je even afwijkt van de wandeling en linksaf gaat, kom je aan de Sint-Lievensbron. Waar de Bronstraat overgaat in een onverharde los, ga je rechts een trapje op om langsheen een lange muur terug naar de Kauwstraat te wandelen. Deze steek je over naar de Zavelstraat die je naar het bordje brengt waar ik mijn wandeling gestart was.


 

Dik 13 km wandelplezier langs een nooit vervelend parcours

Zowel dorpskernen als smalle voetwegels als bospaden en historische bezienswaardigheden komen aan bod. Ook met kinderen is deze wandelroute een absolute aanrader, vooral de lus door het Duivenbos. Wel met stevige laarzen aan en geen angst voor modder. Wachten op een lange droge periode is natuurlijk ook een optie. Ik kreeg na mijn wandeling wel nog te horen dat het vlonderpad binnenkort zou hersteld worden. Dat zou in elk geval al een zeer grote verbetering zijn.

Doe je ook lus 1 met de kinderen erbij, dan kan je hen misschien motiveren met een ijsje of pannenkoek bij Eetcafé Quattro in de Kauwstraat. Dit gezellig familiecafé ligt niet op de route, maar is te vinden op 800 meter van het dorpsplein. Ook hongerige en dorstige volwassenen kunnen terecht bij Pieter en Mathias. Onderweg naar Eetcafé Quattro passeer je ook het gemeentelijk speelplein “De Kauw”. Ideaal voor onvermoeibare kinderen die zich nog even willen uitleven, voor ze zich op een stoel nestelen in het eetcafé.
 

Beloon jezelf met een belevingspakket

Voor wandelaars zoals ik die zichzelf na een wandeling graag belonen, kan ik zeker en vast mijn belevingspakket Sint-Lievens wandelroute aanraden. Het bevat naast de brochure met de wandelroute en info, ook twee bieren van Brouwerij Van Den Bossche, de brouwerij die je zag op het dorpsplein en waar je langs gewandeld hebt. Daarnaast bevat het ook twee heerlijke bieren uit Steenhuize en een lekker potje paté van Brouwerij De Ryck uit het centrum van Herzele. Zeer lekker op een toastje bij je streekbiertje, zeker met een toefje Herzeelse perenchutney erop, ook te vinden in het pakket. Zijn de kinderen mee op avontuur, maar begint de route toch wat te vervelen? Dan kan je ze misschien even sussen met een lekkere Borsbeekse speculoos. Die zit ook nog in het pakket en is ideaal om mee te nemen voor een hongertje onderweg. Niet alleen voor kleine kinderen, maar ook voor al wat grote kinderen!



Als je de Sint-Lievensroute al gewandeld hebt, zou ik het heel fijn vinden om van je te horen. Laat gerust weten in de reacties wat je ervan vond, wanneer je ze gewandeld hebt en wat je opgevallen is onderweg!

Heb ik je helemaal warm gemaakt voor de wandeling en de streekproducten? Bestel dan snel het belevingspakket!