Wandelzoektocht Nukerke
Na 3 maanden zonder wandelen, werd het hoog tijd om mijn schade in te halen. Vol enthousiasme vertrok ik op wandelzoektocht, maar die zou heel anders verlopen dan verwacht.

Voor wie de wandelzoektochten Vlaamse Ardennen niet kent: jaarlijks stippelt André 3 wandeltochten uit in de Vlaamse Ardennen waarbij het de bedoeling is dat je op zoek gaat naar 16 foto’s. Je kan je antwoorden insturen en er vallen leuke prijzen mee winnen.

De wandelzoektocht in Nukerke had ik eind april al een keer gedaan en ik had toen 13 van de 16 foto’s gevonden. Van één van de winnaars van vorig jaar had ik vernomen dat je over het algemeen de wandeling minstens twee keer moet doen om alle foto’s te vinden. Het gaat soms echt om details die je gemakkelijk voorbij wandelt. Zo gezegd zo gedaan dus, wandelzoektocht Nukerke poging 2. Nog 3 foto’s te gaan en het helpt wel als je er maar 3 in je achterhoofd moet houden in plaats van 16.



Het was ideaal wandelweer afgelopen woensdag: niet al te warm, geen volle zon maar een gesluierde zon en vooral droog. De wandeling start aan de voet van de kerk van Nukerke. Zodra je de hoek om bent en door de Zakstraat naar beneden wandelt, zie je al meteen hoe mooi Maarkedal is. Zo ver als je kan zien, zie je glooiend groene heuvels, weides en akkers, paardjes die staan te grazen, rijen knotwilgen,… Adembenemend! En dat mag je letterlijk nemen, want als je naar beneden wandelt, moet je ook weer omhoog! En dat is voor de hele wandeling het geval.

Op een bepaald punt wijkt de wandeling even af van de wandelknooppunten om er een extra lus aan toe te voegen. En al snel wordt duidelijk waarom. Voor mij persoonlijk zijn er twee hoogtepunten op deze wandeling en één van die hoogtepunten ligt daar op dat smalle pad: een prachtig vergezicht, met links van je grazende koeien en rechts van je een maïsveld. Zo ver als je kan zien, zie je boerderijen en akkers en helemaal aan de horizon zie je de aftekening van een stad (ik heb geen idee welke…). Daarna ga je het Spijkerbos in om terug te keren naar de wandelknooppunten. In het voorjaar ontdekte ik er paarse schubwortels en boshyacinten, nu was het er vooral heel rustig en groen.



Na het Spijkerbos wandel je verder de Kortekeer naar beneden, een helling die bekend is uit de Ronde van Vlaanderen. En op het stuk na deze helling ging het mis. Langs de straat stonden prachtige grashalmen die ik heel graag wou meenemen om mijn pakketten mee te versieren. Tussen de straat en de grassen zat een gracht en ik had die wel gezien, maar aan de overkant van die gracht, lagen verdorde grassen en ik dacht dat die op de grond lagen. Niet dus. Die bleken gewoon over de gracht te liggen, die dus breder was dan ik dacht. Dus ik stap vol enthousiasme over de gracht, maar zakte er met mijn volle gewicht recht in. Hij bleek ook nog eens heel diep te zijn, dus ik kwam met een smak neer op mijn enkel. Die kon het niet houden en knikte om. Ik weet nog wat mijn eerste gedachte was: “ik heb hem niet horen kraken”.



Ik dacht in eerste instantie echt dat ik mijn been gebroken had, maar dat bleek gelukkig niet het geval te zijn. Nadat ik even bekomen was, zittend op de rand van de gracht, heb ik voorzichtig getest of ik er nog op kon steunen. Oef, dat lukte. Eén geluk had ik wel: de gracht stond leeg, anders had ik er ook nog eens een natte voet bij gehad.

En dan was het even afwegen wat ik zou doen. De ambulance bellen vond ik wat overdreven, ik kon er nog op steunen dus gebroken was hij niet. Een taxi bellen had gekund, maar het was maar 2,5 km meer naar de auto. Dat moest toch haalbaar zijn, niet? En zo strompelde ik dus verder. Zolang het asfalt was, viel het nog wel mee, maar de onverharde paden met hun oneffenheden, dat was een ander verhaal.

Achteraf bekeken begrijp ik niet hoe ik het gedaan heb. Pure wilskracht en koppigheid denk ik. Veel foto’s heb ik ook niet meer gemaakt, ondanks dat hoogtepunt 2 van de wandeling na de Kortekeer ligt. De focus lag volledig bij het terug naar mijn auto geraken. En dat is gelukt.



Van de 3 resterende foto’s heb ik er wel 2 gevonden en dat verzachte de pijn wel een beetje. Eentje zal voor altijd een mysterie blijven. Ondertussen zijn we bijna een week later en wandelen zit er nog niet direct in. Mijn voet heeft alle kleuren van de regenboog en zwelt nog gemakkelijk op als ik er te veel op rondloop. Stil zitten en zoveel mogelijk administratief werk verrichten (zoals nog eens een blogje schrijven) is dus voorlopig de boodschap.

Maar zodra ik kan, ga ik de wandelzoektocht in Beerlegem voor de tweede keer doen. Want wie van zijn paard valt, moet er zo snel mogelijk terug op! Mooie grashalmen die aan de overkant van een gracht staan, die laat ik evenwel volgende keer links liggen…
 
    20-09-2021 14:25     Reacties ( 1 )
Reacties (1)
 Willem Flutsch -  23-09-2021

Wat is dus de les die we hieruit kunnen leren?? Ik hoop dat je snel weer kunt wandelen!